Het is maandagochtend 7.30 uur en ik stap in Nijmegen in bus SB58 naar Emmerich Bahnhof. Met het betreden van deze bus stap ik tevens een stukje Duitsland binnen. Deze bus wordt namelijk geëxploiteerd door de Duitse Niederrheinische Verkehrsbetriebe Aktiengesellschaft (NIAG) en zodoende zijn ook de buschauffeurs Duits. De reizigers vormen samen een uiterst bont gezelschap: om me heen hoor ik Nederlands en Duits door elkaar. Er stappen mensen in die over de grens werken, kinderen die op weg zijn naar hun school en Auszubildenden die naar hun werkplek reizen. Aan het einde van mijn werkdag neem ik weer dezelfde bus, maar dan in omgekeerde richting. En ik ben niet de enige: de bus is stampvol. Omdat de bus slechts één keer per uur – op zondag zelfs één keer per twee uur – rijdt, moeten in de spits vele reizigers staan.
Diens populariteit is niet het enige ‘probleem’ waardoor deze bus geplaagd wordt. Reizigers kunnen een Duits buskaartje kopen, maar kunnen ook met de Nederlandse ov-chipkaart inchecken. De apparaten die deze kaart scannen zijn echter regelmatig kapot. Dat betekent dat de gedupeerden alsnog een (duurder) kaartje moeten kopen, wat regelmatig tot fikse discussies met de buschauffeur leidt. Het helpt niet dat dit alleen contant kan – ook dat levert vaak irritatie op.
Gelukkig zijn er ook positieve ontwikkelingen. Vanaf 9 december, wanneer de nieuwe dienstregeling ingaat, gaat de bus tijdens de spits twee keer per uur rijden. Bovendien wordt de lijn doorgetrokken naar de Radboud Universiteit, het Radboud UMC en de Hogeschool van Arnhem en Nijmegen. Dat is een flinke verbetering voor de Duitse studenten die in Kranenburg wonen en in Nijmegen studeren. Degenen die erop achteruit gaan zijn de inwoners van Beek: de bus zal niet meer door het dorp rijden, maar slechts erlangs. En de enige andere buslijn die het oostelijke deel van het dorp aandoet, lijn 57 van Nijmegen naar Kranenburg Bürgermeisteramt en vice versa, wordt geschrapt.
Dat de dienstregeling uitgebreid wordt, laat echter zien dat deze grensoverschrijdende buslijn zeer geliefd is. Op een vrijdagavond neem ik na een etentje in Kranenburg de bus terug naar Nijmegen. De bus zit vol met Duitsers, blik bier in de hand, die op weg zijn naar Nijmegen om daar een avondje te feesten. Op een woensdag stap ik in Nijmegen rond een uur of twee in de bus naar Kleve. Voor me zitten twee Duitse meisjes van een jaar of vijftien. Ze bespreken hardop welke smoes ze tegen hun moeder gaan gebruiken: ze hebben gespijbeld en in plaats van in de schoolbanken te zitten hebben ze een ochtend in Nijmegen gewinkeld. Op zaterdagochtend stapt een groepje lachende Nederlandse vriendinnen op leeftijd in, op weg naar een dagje winkelen en Kaffee und Kuchen in Emmerich. En eind september betreedt op vrijdagochtend een luidruchtige groep Nederlandse studenten de bus. Getuige hun Lederhosen, Dirndls en muziek zijn ze op weg naar een Oktoberfest. De bus laat zien dat grensoverschrijdend openbaar vervoer in onze grensregio niet meer weg te denken is. De bus is een grensoverschrijdende regio op zich, maar dan in het klein, op 30 m² – en dat ieder uur.
P.S. Mocht u met de bus naar het GrensInfoPunt willen reizen: bus SB58 stopt er voor de deur, bij halte “Euregio/Haus Schmithausen” :).
Femke Hoebergen (1992) heeft in 2018 de masteropleiding Nederland-Duitsland-Studies aan de Radboud Universiteit Nijmegen en de Westfälische Wilhelms-Universität Münster afgerond. Sinds september 2018 werkt ze bij mediamixx. Wonend in Nijmegen en werkend in Kleef steekt ze dagelijks de Nederlands-Duitse grens over.